Everybody be cool, this is a robbery!
Any of you fuckin‘ pricks move and
I’ll execute every one of you!
Ακόμα και αν δεν πέσει η Μισιρλού στο καπάκι, εσύ ξέρω πως ετοιμάζεσαι να χορέψεις και μόνο διαβάζοντας το ταραντινικό “Ακίνητοι, ληστεία!”. Αλλά δεν συμβαίνει πάντα έτσι.
Κάποιες ληστείες είναι τέχνη, και εννοείται και όταν το αντικείμενο αφορά την τέχνη. Γιατί για να κλέψεις τέχνη, πρέπει να ξέρεις από τέχνη. Δεν είσαι π.χ. στα ΚΤΕΛ, σκοτώνοντας τον χρόνο σου ενώ περιμένεις το λεωφορείο των 7 για Γιαννιτσά, και απλά εμφανίζεται ο μαν -ναι, ο γνωστός μαν- για ν’ ακολουθήσει η εξής στιχομυθία:
– Ψιτ! Ψιτ! Φίλος; Ε, παλικάρι, σ’ εσένα λέω.
– Σε μένα;
– Ναι! Θες Γκέρνικα;
– Τι να θέλω;
– Γκερνικά, Πικασό! Αυθεντικό λέμε!
– Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα ξένα που λες.
– Ρε πάρε Γκέρνικα. Καλό λέμε!
– Βρε άσε τώρα! Δεν σας ξέρω, μέσα θα το έχεις γεμίσει σαπούνια. Δεν την ξαναπατάω…
– Ρε Πικασό σου λέω…
Όχι, αυτή η συνομιλία δεν πρόκειται να γίνει.
Αντιθέτως, κάποια στιγμή ειπώθηκε το “Κύριε Πικάσο (ή Πικασό, διαλέγεις) συλλαμβάνεστε για την κλοπή της Μόνα Λίζα. Έχετε δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλός, ό,τι πείτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας στο δικαστήριο.” OK boomers! Μπορεί όχι αυτολεξεί, αλλά ναι, κάποια στιγμή ο Πάμπλο Πικάσο κατηγορήθηκε για την κλοπή του αριστουργήματος από το Λούβρο.
